تا زمانی که این دم و دستگاه خون و خیانت با سیل عصیانگر مردمی سرنگون نشود مردم افغانستان شاهد جنایات تکاندهنده‌تر و هولناکتر از این خواهد بود

کابلیان در هفته قبل یکبار دیگر وحشت، بربریت و زن‌ستیزی نوع جهادی‌ و هتلری را شاهد بودند، فرخنده دختر جوان در روز روشن و در حضور پولیس توسط جمعی ناانسان، بی‌غیرت و بی‌ناموس لت و پار گردید و بعد جسدش سوزانیده شد. با تمام زن‌ستیزی که طی چند دهه گذشته‌ توسط خاینان بنیادگرای جهادی و طالبی بر زنان کشور ما روا رفته است، حداقل در صد سال اخیر چنین حادثه‌‌ی وحشتناکی را ناظر نبوده‌ایم. سوالی که ذهن هر فرد آگاه و باوجدان این سرزمین را به خود مشغول می‌کند این است که چرا باوجود تبلیغات کرکننده زیر نام «حقوق زن» و سرازیر شدن میلیاردها دالربه این منظور، شاهد این گونه بربریت بی‌مانند در برابر زنان افغان هستیم. جواب واضح است؛ زیرا طی چهارده سال امریکا ضدزن‌ترین و جنایتکارترین افراد را در دولت‌ دست‌نشانده‌‌‌اش جابجا کرده آنان را از محاکمه و پاسخگویی معافیت بخشید. حادثه فرخنده هرگز نمی‌توانست اتفاق افتد مگر این که عاملان آن حمایت همه‌جانبه در دورن حکومت فاسد و مافیایی‌ـ‌جهادی کابل را نمی‌داشتند. سگ‌چوچه‌هایی مانند شرف بغلانی، ثاقب عابدی، حبیب ده‌افغانان و دیگر قاتلان هرگز قادر به انجام همچون ددمنشی نبودند مگر اینکه حمایت عبدالله، سیاف، اسماعیل، قانونی، خلیلی، دوستم، امرالله صالح، عطا، ضیا مسعود، محقق، صلاح‌الدین ربانی، احمدخان و دیگر سرجنایتکاران را در دولت ساخت امریکا نمی‌داشتند.

عده‌ای از عمال «سی.آی.ای» و سگهای دست‌آموز جنایتکاران به تقلید عق‌آور از رژیم ایران، انتخابات را «حماسه» خواندند و از شرکت میلیونها تن در آن سخن گفتند. اما دیری نگذشت که بوی «حماسه» بالا شد و معلوم گردید که مثل انتخابات قبلی پر از تقلب و دست بردن جنایت‌سالاران بوده است. ما همیشه تأکید کرده‌ایم که انتخابات در شرایط اشغال و تسلط پلیدترین دژخیمان جهادی و نوکران امریکا جز بازی و عوامفریبی و تحکیم دولت پوشالی نمی‌تواند باشد. شرکت بخش‌هایی از مردم در آن هم به علت امید بستن به تغییری در عالم یأس و بی‌پناهی و در عینحال فقدان جنبش وسیع انقلابی می‌باشد. و زمانی تا که حرکتی سرتاسری و توده‌ای با رهبری‌ای انقلابی پدید نیامده است، وضع بر همین منوال خواهد بود و جنایت‌سالاران با نمایش «انتخابات» ریاست جمهوری و پارلمان وغیره مردم را فریب داده و بر گرده‌ی آنان سوار خواهند ماند. لیکن با وصف ضعف نیروهای انقلابی، مردم به تجربه خود هم به ماهیت انتخابات و بی‌اثر بودن آن در درمان هزار و یک رنج و مصیبت شان پی خواهند برد.

داغ های ننگین هفتم و هشتم ثور را با نابودی عاملان آن‌ها از تقویم خواهیم زدود!

«سیاه‌تر از هفت ثور، هشت ثور» شعاری بود که «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) با دیدن وحشت و بربریت باندهای جهادی در ۱۳۷۲ سر داد. این شعار بیانگر تنفر آن هموطنان ما بود که در نخستین روزهای حاکمیت شوم گرگان جهادی در کابل گفتند «هفت خر تانرا بگیرید، گاو ما را پس دهید». باندهای آدمکش بنیادگرای گلبدین، سیاف، ربانی، مسعود، مزاری وغیره به حکم اربابان پلید شان کابل زیبا را به ویرانکده‌ و کشتارگاهی مبدل کردند که کابوسش با گذشت بیست سال از ذهن مردم ما پاک نشده است.

مرگ بر اشغالگران امریکایی و ناتو!

مردم رنجدیده افغانستان قامت شان را از تجاوز ده ساله ابر قدرت شوروی راست نکرده بودند که در ۲۰۰۱ مورد تجاوز ابرقدرت شیاد و خونریز دیگری قرار گرفتند. مردم خسته از جنگ ما ۳۶ سال است که در آتش بیداد و غارتگری های متجاوزین و نوکران شان می‌سوزند. اشغالگران افغانستان را به لابراتواری از آزمایش رژیم های خاین، مستبد، فاسد و وطنفروش بدل کرده اند.