۱۲ میزان ۱۴۰۱ (۴ اکتوبر ۲۰۲۲): جمعی از زنان در ننگرهار به خاطر تقبیح قتل‌عام شاگردان مرکز آموزشی «کاج» در کابل و حمایت از هموطنان هزاره ما که پیاپی مورد قتل‌عام و جنایت‌های وحشیانه طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی قرار می‌گیرند دست به همایش اعتراضی زدند.
در ۲۲ میزان ۱۴۰۱، شماری از زنان نترس با شعار «ایران برخاست، حالا نوبت ماست!» و... در مقابل جاسوسخانه رژیم خونخوار ایران در کابل گردهم آمدند. این زنان معترض در دادخواهی از خون مهسا امینی (ژینا) و دفاع از خیزش‌های عدالت‌خواهی مردم جمع شدند تا با ابراز همبستگی میان مردم پُردرد افغانستان و ایران درد مشترک یکدیگر را فریاد زنند، دو سرزمینی که طی بیش از چهار دهه تحت چنگال خون‌آلود بنیادگرایان دینی شنیع‌ترین فجایع را متحمل شده‌اند.
به تاریخ ۷ میزان ۱۴۰۱ (۲۹ سپتامبر ۲۰۲۲) تعدادی از زنان افغانستان با تجمع اعتراضی در برابر سفارت رژیم خونخوار ایران در کابل همبستگی شان را با زنان و جنبش شکوهمند مردم ایران اعلام نمودند. آنان شعار می‌دادند که «زن، زندگی، آزادی»، «مرگ بر دیکتاتور چه در کابل چه در تهران!»، «ایران برخاست، حال نوبت ماست!»، «نابود باد جلادان در ایران و افغانستان!»، «مهسا ژینا خونت راه و الهام ماست!»، «امروز ایران، فردا افغانستان» و..
بعد از توافق ننگین دوحه بین امریکا و گروه طالبان به سرکرد‌گی زلمی ذلیلزاد شاهد بودیم که بخش اعظم افغانستان طی چند هفته به طالبان تحویل داده شد از جمله تمامی ولسوالی‌های هرات به شمول گمرک اسلام‌قلعه. جنگ‌های نمایشی به مدت دو هفته در اطراف شهر جریان داشت و ادعای واهی دولت که گویا از شهر دفاع میکند. اسماعیل‌خان شیاد رهبری جنگ را به عهده داشت که جز فریب مردم چیزی نبود و در روز سقوط هرات، طبق برنامه قبلی همه فرار کرده و شهر با کمترین مقاومت و هیچ جنگی در مدت چند ساعت تصرف شد.
بعد از حاکمیت سیاه طالبان جانی برای بار دوم در میهن زخمی‌مان، تمام افغانستان غرق در تاریکی شد، اما اینجا بامیان شهری که حتا خاک و سنگ آن از وحشت و بربریت طالبان در دهه هفتاد در امان نمانده بود، بیشتر از سایر مناطق غرق در وحشت و ماتم و سراسیمگی بود. تعدادی به سمت خانه‌های شان می‌دویدند و تعدادی هم به طرف ایستگاه کابل و ولسوالی‌ها؛ موترها بسیار معدود بودند و کرایه فی نفر به پنج هزار افغانی رسیده بود، اکثریت حتا پول رفتن به قریه یا کابل را نداشتند؛ عده زیادی از مردم به طرف کوه‌ها پا به فرار نهاده و صحنه خیلی دردناکی با صدای رفت و آمد موترهای پرسرعت، گریه کودکانی که به دنبال والدین شان می‌دویدند به چشم می‌خورد؛ تمام دکان‌ها بسته شدند حتی در جاده‌های پر ازدحادم؛ کاروبار کاملا مسدود بوده و فقر بیداد میکند؛ در هر قسمتی از بازار کودکان به چشم می‌خورند که با در دست داشتن اسپند با چشمان ناامید گدایی می‌کنند؛ و....
