کسب استقلال نخستین پیش شرط نیل به آزادی، دموکراسی و عدالت است!

هفتم ثور ١٣۵۷ و هشتم ثور ۱۳۷۱ یادآور سیاه‌ ترین، خونین ‌ترین و وحشتناک ‌ترین روزها در تاریخ معاصر کشور ما اند. وطنفروشان خلقی و پرچمی که بیشرمانه کودتایی فاجعه بار را «انقلاب» و اشغال کشور توسط باداران روسی شان را «مرحله تکاملی» آن جار می‌زدند، چهارده سال تمام هزاران فرزند رشید این میهن را به زندان افگندند و به دار و پولیگون کشیدند. تجاوز روس‌ها به افغانستان اگر از یک سو افغان‌ها را با مقاومتی نابرابر مواجه ساخت، از جانب دیگر زمینه‌ را برای امریکا مساعد ساخت تا اولاً انتقام شکست افتضاح‌آمیزش در ویتنام را بگیرد و ثانیاً بهانه‌ای شد برای حضور نظامی‌ آن کشور در منطقه که یکی از اهداف مهم بعد از جنگ دوم جهانی محسوب میشد. بناءً امریکا و غرب جهت پیشبرد اهداف سیاسی و اقتصادی شان هیچ نیرویی را جاهل‌ تر، وطنفروش‌ تر، خاین‌ تر و اجیرتر از بنیادگرایان تشخیص ندادند. امریکا به کمک آی.‌اس‌.آی پاکستان، ارتجاع عرب و فاشسیت‌های مذهبی حاکم در ایران اوباش تیزاب‌پاشی چون گلبدین و تبهکارانی چون سیاف، ربانی و... را با بلیون‌ها دالر و پیشرفته‌ ترین اسلحه تا گلو تمویل و تسلیح کرد و از این عناصر بدنام و منفور«رهبران قیادی» ساختند. ریگان شخصاً جمعی از اینان و منجمله مولوی خالص را در کاخ سفید پذیرفت و آنان را «جنگجویان آزادیخواه» خوانده در برابر خبرنگاران گفت: «اینان معادل پدران بنیانگذار امریکا اند».

زنده باد مبارزه زنان و مردان افغانستان برای استقلال، دموکراسی و عدالت اجتماعی!

دوازده سال از «جنگ علیه ترور» امریکا با ادعای تامین «حقوق زن»، «حقوق بشر»،‌ «صلح» و «ثبات» میگذرد. طی این مدت زنان افغانستان خلاف ادعای مبلغین دروغساز رسانه های غرب، نه تنها به ابتدایی ترین حقوق خود دست نیافتند، بلکه از دردها و مصایب شان بصورت خاینانه به خاطر پیشبرد سیاست های استعماری امریکا و غرب سوءاستفاده وسیع صورت گرفت. در همان اولین روزهای لشکر کشی به افغانستان وقتی امریکا به جانی ترین و پلیدترین مخلوقات ضدزن چون سیاف، قانونی، فهیم، خلیلی، عبدالله، محقق، عطا، اسماعیل، خرم، الماس، ربانی، دوستم، شیرزوی، فاروق وردک، ارغندیوال و غیره مخلوقات ضد انسانیت و تمدن اتکا نمود، معلوم بود که زنان افغان اولین قربانیان این معامله ننگین امریکا و غرب خواهند بود.

سالانه بیش از ۲۳۰۰ زن در افغانستان دست به خودکشی میزنند که در مقایسه با چهل سال قبل این رقم ۲۴ برابر افزایش را نشان میدهد. آمار اصلی مسلما بسیار بالاتر ازین است زیرا بیشمار خودکشی هایی است که خبر آنها به بیرون درز نمی‌کند.

برعلاوه‌ی خودکشی، قتل، سنگسار، مُثله کردن، ربودن، تجاوز فردی و جمعی، قتلهای نامردانه‌ی «ناموسی»، بد دادن، ازدواج با کودکان، خرید و فروش و یا تبادله با حیوانات، به قید نکاح درآوردن چهار زن و نگهداری شان در حرمسرا ها منحیث بردگانی برای ارضای شهوت حیوانی جنایتکاران و...، گویای وضعیت هراس آور زنان افغانستان است که در هیچ گوشه‌ی دنیا حتی تحت رژیم های تبهکار ایران و کشورهای عرب غلام امریکا هم نظیر ندارد. و اینهمه از برکت تجاوز امریکا زیر نام «دموکراسی و حقوق زنان» و اتکای آن بر جنسهای متنوع جنایت پیشگان است!

جوانان وطندوست و مدافع مردم نگونبخت ما باید بدانند که این حرکت ولو کوچک، میتواند تمرینی برای مبارزات دشوار و بزرگتر فردا علیه وطنفروشان و خاینان ملی به شمار رود.

دولت فاسد و حامی جنایتکاران و خاینان ملی کرزی به ادامه ستایش و بزرگداشت از قاتلان ملت، بازهم نام برهان‌الدین ربانی یکی از برباد دهندگان افغانستان را بر یک موسسه تعلیمی و جاده‌ای در پایتخت گذاشت. اما خوشبختانه این بار جوانان آگاه و به جان رسیده، در برابر این عمل بیشرمانه، برخاستند و بیش از سه هفته میگذرد که با اعتراضات گسترده شان دولت خاین، پارلمان اراذل و دستگاه ستمکاران را درمانده ساخته اند.

اگر مردم ما در گذشته وقتی دولت‌های مستبد و میهنفروش اماکنی را در کابل و ولایات به نام‌های کریه جلادانی چون مزاری، مسعود، طره باز خان، عطامحمد، عبدالحق، عبدالصبور فرید و غیره نامگذاری کردند، به اعتراض شدید و خیزش متوسل میشدند، دیگر هیچ خاینی جرئت نمیکرد با توهین بر ملتی، جسورانه قاتلان را به این صورت مورد عنایت قرار دهد.