ما مرتباً روشن ساخته ایم كه تجاوز شوروی به افغانستان به مثابه موهبتی بود برای پاكستانِ جنرال ضیاالحق تا به نام «جلوگیری از سیل كمونیزم» به جلب كمك های بیكران از امریكا و سایر كشور های غربی موفق شود. امریكا برای زدن رقیبش اتحاد شوروی، نیاز به مزدوران و جاسوسان افغانی داشت تا مستقیماً سررشته دخالت در كشور ما را در دست داشته باشد و بنابرین ضیاالحق به یاری جماعت اسلامی پاكستان، چكیده‌ای از ارتجاع اخوانی را به سی‌آی‌ای معرفی كرد: گلبدین، ربانی، سیاف، مجددی، خالص و همدستان. البته به همگان معلوم است كه در این میان گلبدین گوی سبقت را از دیگران ربوده و به مقام نازدانه ترین بچه سی‌آی‌ای نایل شد.
بر این واقعیت تاریخی، مالكان پاكستانی و امریكایی اخوان هم فراوان صحه گذارده و می‌گذارند.
جنرال میرزا اسلم‌بیگ (لوی درستیز سابق پاكستان و كسی كه گفته است استقرار دولت افغانستان بدون گلبدین ممكن نیست) اخیراً بار دیگر اظهار داشت:
«پاكستان هنوز هم برای امریكا از نظر تحكیم موقعیت آن كشور در خلیج حایز اهمیت است. در دوران حكومت جنرال ضیاالحق، پاكستان به بزرگترین مقر سی‌آی‌ای در جهان بدل شده بود. از آن زمان تا كنون كمك نظامی و اقتصادی كاهش یافته است ولی از كجا معلوم كه بخش اعظم سی آی ای هنوز هم در كشور موجود باشد.»
(«فرنتیرپست»، ۱۳ جنوری ۱۹۹۶)
اما آقای اسلم‌بیگ یادآور نشده كه برای سی‌آی‌ای ولو هیچ منافعی هم در پاكستان باقی نمانده باشد، بخاطر مولودات جنایتكارش در افغانستان، باید حضورش را در پاكستان حفظ كند تا كار سگ و پشك شدن عمالش در كشور ما به نتیجه نهایی دلخواهش برسد.