در شرایط تجاوز بی‌سابقه‌ی امریکا، اسراییل و متحدان اروپایی و منطقه‌ای به ایران و در شرایطی که گروه‌هایی از مردم از بغض رژیم اسلامی به جنایت‌پیشگان امریکا و اسراییل خیر مقدم می‌گویند، حتی از قتلگاه اوین چهار زن زندانی، چهار پرومته‌ی در زنجیر برای ایستادگی علیه امپریالیزم و صهیونیزم می‌خروشند که معتبرتر، رساتر و ملموس‌تر از هر پدیده‌ای، مبین روحیه، اراده و تصویر واقعی ملت ایران است. ملتی که در لحظه کنونی دردهای جانکاه خون و رنج هزاران عزیز شان را فرو خورده و فقط به دفع و نابودی جهنمی اندیشیده و به پا می‌خیزند که امپریالیزم و صهیونیزم و همدستان بر سر ایران، بر سر عشق و آمال شان نازل کرده‌اند، جهنمی به غایت نابودکننده‌تر و اهریمنانه‌تر از ایلغار صدام و هر ایلغار دیگری در تاریخ این کشور. غریو پرشکوه این چهار زندانی ثابت می‌سازد که دشمنان هستی ایران نمی‌توانند بفهمند که در رگ‌رگ ایرانیان خون داکتر ارانی، مصدق، فاطمی، روزبه، گلسرخی، احمدزاده‌‌‌ها، سعید سلطانپور، زینب جلالیان، جعفر پوینده، محمد مختاری، بکتاش آبتین، شریفه محمدی، امیر امیرقلی، سپیده قلیان و... جریان دارد که حاضر بوده‌اند بند از بند شان جدا شود ولی در برابر هیچ تهاجم امپریالیستی منافی یکپارچگی و استقلال میهن شان سرخم ننمایند.
