شازیه ـ اسلام‌آباد
شنیدم كه در «گالری هنری هنركده» دو هموطن نقاش آقایان اختر محمد زاهد و نعمت حامد، آثار شان را به نمایش گذاشته اند. من با چند دوستم همانروز مشتاقانه به دیدن نمایشگاه رفتیم به این امید كه اگر تا كنون از جانور سیرتی بنیادگرایان نسبت به مردم و وطن ما فقط در چند نشریه محدود چاپ خارج سخن می‌رفت، اینك در آثار دو نقاش، جهنم سرزمین مان را مجسمتر و مؤثرتر خواهیم دید كه هرچند در چشمان ما اشك خواهد آورد ولی با جنبه‌ی قوی تبلیغاتی و افشاگرانه‌ی آنها برای مخصوصاً پاكستانی‌ها تسكینی خواهیم یافت.
ولی متأسفانه كارهای نمایشگاه نه‌تنها هرگونه امید ما را به یأس مبدل ساخت بلكه آدم به عنوان افغان در برابر پاكستانی‌ها احساس شرمساری می‌كرد. به استثنای چند تابلوی نعمت حامد كه نشانی از وضع جاری كشور در خود داشتند آنهم بصورت غیرصریح، نامشخص و بدون تمركز روی میهنفروشان اخوان و با آمیزه‌ای از سبك میناتوری (گویی بسیاری نقاشان ما بدون میناتوركاری مفهومی برای هنر نقاشی قایل نیستند)، تابلو ها همه حاوی مضمون های بشدت تكراری، بی‌ارزش و مبتذل بودند. گویی هیچكدام از این دو به اصطلاح هنرمند از افغانستان نبودند كه اینچنین بی‌خیال، آرام و سرخوش هنوز هم فكر آن كمر و دستها و چشمهای خاص با لباسهای مربوطه‌ی چهره های میناتوری، مغز و دست شان را در زنجیر دارد كه نمی‌خواهند ذره‌ای از خیانتها و جنایتكاریهای بی‌نظیر بنیادگرایان وطنی را تصویر كند.
