كی‌ خاین‌ است‌، دولت‌ اسرائیل‌ یا افشاگر آن‌؟

Mordechai Vanunu

مردكای ‌ونونو Mordechai Vanunu مرد اسرائیلی‌ای‌ است‌ كه‌ ۱۹ سال‌ پیش‌ در برنامه‌ هستوی‌ اسرائیلی‌ كار می‌كرد ولی‌ با توجه‌ به‌ موقعیت‌ و ماهیت‌ دولت‌ اسرائیل‌ به‌ زودی‌ متوجه‌ شد كه‌ آن‌ كشور طرح‌ بسیار خطرناكی‌ دارد و بنابران‌ با به‌ جان‌ خریدن‌ حتی‌ خطر مرگ‌ تصمیم‌ گرفت‌ دنیا را از آنچه‌ دیده‌ با خبر سازد.

اسرائیل‌ همیشه‌ از داشتن‌ برنامه‌ هستوی‌اش‌ انكار می‌كرد اما ونونو اسناد سری‌ای‌ را در نشریات‌ برتانیه‌ منتشر ساخت‌ كه‌ خلاف‌ ادعای‌ آن‌ دولت‌ را ثابت‌ می‌ساخت‌. ولی‌ او در آنجا با زنی‌ امریكایی‌ آشنا شد كه‌ وادارش‌ نمود تا مسافرتی‌ به‌ ایتالیا كند. او نمی‌دانست‌ كه‌ زن‌ از اجنت‌های‌ «موساد» سرویس‌ استخبارات‌ اسرائیل‌ بود و بناءً به‌ مجردی‌كه‌ به‌ ایتالیا رسید بیهوش‌ ساخته‌ شده‌ و توسط‌ «موساد» به‌ اسرائیل‌ ربوده‌ شد و در آنجا به‌ عنوان‌ یك‌ خاین‌ مورد تحقیق‌ قرار گرفته‌ به‌ ۱۸ سال‌ زندان‌ محكوم‌ گشت‌. سرانجام‌ در اثر فشار بین‌المللی‌ پس‌ از گذراندن‌ ۱۸ سال‌ زندان‌ اكثراً انفرادی‌ در اپریل‌ ۲۰۰۴ رها شد اما محروم‌ از حق‌ داشتن‌ پاسپورت‌، نزدیك‌ شدن‌ به‌ میدان‌های‌ هوایی‌ و بندرها و صحبت‌ با خارجیان‌.

وقاحت‌ و چشم‌پارگی‌ به‌ طاقت‌ دو!

در نظمی‌ آمده‌ كه‌: گویند مرا چو زاد مادر ـ پستان‌ به‌ دهن‌ گرفتن‌ آموخت‌

اما وضع‌ جنایت‌سالاران‌ وطنی‌ طوریست‌ كه‌ گویی‌ از همان‌ زمان‌ تولد غیر از جنایت‌پیشگی‌، یاد گرفته‌ اند تا چگونه‌ به‌ حد اعلی‌ وقیح‌ و دیده‌درا باشند. به‌ دو نمونه‌ تازه‌ توجه‌ كنیم‌:

نمونه‌ اول‌:

صدیقه‌ بلخی‌ به‌ اصطلاح‌ وزیر شهدا و معلولین‌ در گفتگویی‌ با روزنامه‌ ایران‌ (۸ ثور ۱۳۸۴) اظهار می‌دارد: «حضور زنان‌ در دولت‌ كرزی‌ برای‌ ظاهرسازی‌ نیست‌.»

شوخی‌ كه‌ نمی‌كنید خانم‌ صدیقه‌؟

زنده‌ باد جنبش‌ آزاديخواهانه‌ی ايران‌! سرنگون‌ باد جمهوری اسلامی جنايت‌پيشه‌!

resistance and brutalities in iran

در روزهای انتخابات‌ رياست‌ جمهوری ايران‌ كه‌ رسانه‌های جهانی كمتر از رسانه‌های رژيم‌ ايران‌ به‌ آن‌ توجه‌ ننمود، حركتی هم‌ بر ضد جمهوری خيانت‌ و جنايت‌ اسلامی در جريان‌ بود: اعتصاب‌ غذايی داكتر ناصرزرافشان‌ و عده‌ای از زندانيان‌ ديگر در اعتراض‌ به‌ انتخابات‌ كاذب‌، فقدان‌ آزادیهای عقيده‌ و بيان‌، نقض‌ حقوق‌ بشر، و شرايط‌ دشوار و غير انسانی زندان‌ رجايی شهر.

اما طبعاً اين‌ حركت‌ را از رسانه‌های رژيم‌ كه‌ بگذريم‌، مطبوعات‌ و راديو و تلويزيون‌های جهانی نيز آنطور كه‌ بايد نديدند. مطبوعات‌ وطنی ما هم‌ اغلب‌ بیخبرتر، خودسانسورتر، وابسته‌تر و ارتجاعیتر از آن‌ اند كه‌ خلاف‌ به‌ اصطلاح‌ «جريان‌ اصلی» و «حكومت‌پسند» بنويسند.

ولی اعتصاب‌ غذايی دربندان‌ سياسی معروف‌ ايران‌ و همچنين‌ تحصن‌ خانواده‌های آنان‌ و جمعی از وكلا برای همبستگی با عزيزان‌ اعتصابگر شان‌ در جلو كشتارگاه‌ اوين‌، پيام‌ بزرگی از سوی اكثريت‌ مردم‌ ايران‌ به‌ مردم‌ جهان‌ دارد:

در كشوری كه‌ اين‌ همه‌ زندانی و شكنجه‌های ترسناك‌ بینظير و تيرباران‌های جمعی بدون‌ محاكمه‌ و تجاوز به‌ دختران‌ باكره‌ قبل‌ از اعدام‌ وجود دارد، انتخابات‌ مسخره‌ و بیمعنی و عوامفريبی است‌.

چگونگی تعيين‌ كانديدان‌ و نتيجه‌ انتخابات‌، با قوت‌ بر درستی پيام‌ مذكور صحه‌ میگذارد. هر سه‌ كانديد مهم‌، رفسنجانی، احمدی نژاد و مصطفی معين‌ از مهره‌های شناخته‌ شده‌ی جنايتكار رژيم‌ اند و همه‌ با برنامه‌ها و شعارهای به‌ ظاهر متفاوت‌ روی صحنه‌ آورده‌ شدند تا همه‌ نه‌ قاتل‌ هزاران‌ هزار برومندترين‌ فرزندان‌ و از كلانترين‌ چپاولگران‌ دارايی ايران‌، بلكه‌ اشخاصی «ميانه‌رو» كه‌ جز خير و سعادت‌ مردم‌ ايران‌ و ابنای بشر آرزوی ديگری ندارند، جلوه‌ نمايند. تمام‌ بازیها در انتخابات‌ فرمايشی اين‌ بود كه‌ هر طوری هست‌ بايد رژيم‌ لرزان‌ خونچكان‌ را از واژگون‌ شدن‌ به‌ دست‌ مردم‌ به‌ جان‌ آمده‌ی ايران‌ حفظ‌ كرد. اعلام‌ حمايت‌ محمد خاتمی به‌ عنوان‌ نماينده‌ اصلاح‌طلبان‌ از رفسنجانی، مخصوصاً اين‌ نكته‌ را صراحت‌ بخشيد كه‌ بين‌ به‌ اصطلاح‌ «اصلاح‌طلبان‌» و «محافظه‌كاران‌» فرقی ماهوی وجود نداشته‌ و هدف‌ هر دو جناح‌ سر پا نگهداشتن‌ رژيم‌ است‌.

بشرنورزی، سگ‌ ماهی يا شارك‌ خونخوار؟

در ۲۵ اپريل‌ ۲۰۰۵ رسانه‌ها از دستگيری بشرنورزی در امريكا خبر دادند. گويا پليس‌ امريكا قبلاً از سفر قاچاقبر جهادی ـ طالبی از دوبی به‌ آن‌ كشور آگاهی داشت‌ و خواست‌ تا او را در امريكا گرفتار كند.

اگر چه‌ برخی رسانه‌ها او را از مهره‌های مهم‌ مافيای هروئين‌ افغانستان‌ معرفی كردند كه‌ امريكا از مدتها پيش‌ خواستار به‌ دام‌ انداختنش‌ بوده‌ است‌. اما برای مردم‌ افغانستان‌ زياد اهميتی ندارد زيرا بشرنورزی نه‌ وزير بود نه‌ رئيس‌ نه‌ سفير نه‌ معاون‌ رئيس‌جمهور و نه‌ والی نه‌ قومندان‌ امنيه‌ و نه‌ قومندان‌ اين‌ و آن‌ به‌ اصطلاح‌ فرقه‌ عسكری و نه‌ رتبه‌ی مارشال‌، ستر جنرال‌، دگرجنرال‌ يا حتی جنرالی را پيش‌ نامش‌ داشت‌ كه‌ با استفاه‌ از آنها هم‌ به‌ قاچاق‌ هروئين‌اش‌ ادامه‌ دهد و هم‌ به‌ مردم‌ خيانت‌ و ستم‌ روا داشته‌ و قانون‌ و مانون‌ را «انگ‌ شرمگاهش‌» نمايد همانطوری كه‌ «مارشال‌» و جنرال‌ها و سفيران‌ و وزيران‌ و... معين‌ مینمايند. بشرنورزی به‌ يقين‌ قربانی اختلافات‌ بين‌ شبكه‌ مافيای افغانی و امريكايی شده‌ است‌. امريكا او را بنابر حساب‌های خود دستگير كرده‌ است‌ و نه‌ هرگز به‌ خاطر پاكسازی دولت‌ تحت‌الحمايه‌اش‌ در افغانستان‌ از وجود سلاطين‌ جنايتكار هروئين‌ كه‌ هم‌ اكنون‌ در حساس‌ترين‌ مقامات‌ جا گرفته‌ اند.

امریكا و دولت‌ كرزی‌ ربایندگان‌ كانتونی‌ را می‌شناسند

در دیگر كشورها كه‌ اختطافی‌ رخ‌ می‌دهد، مردم‌ تنها یك‌ درد را درد خود واقعه‌ و احتمال‌ از دست‌ دادن‌ اختطاف‌ شده‌ را می‌كشند. اما تحت‌ دولت‌ بسیار بسیار اسلامی‌ آقای‌ كرزی‌، مردم‌ ما و مردم‌ كشور متبوع‌ قربانیان‌ اختطاف‌، علاوه‌ بر تحمل‌ رنج‌ اصلی‌ باید متحمل‌ عذاب‌ دیگری‌ نیز شوند: كتمان‌ نام‌ و نشان‌ ربایندگان‌ و عدم‌ پیگیری‌ قضیه‌ با چنان‌ وقاحت‌ و رذالتی‌ انجام‌ می‌گیرد كه‌ در هیچ‌ سرزمین‌ بی‌ قانون‌ و پر فساد و پر رهزن‌ دیگر در جهان‌ نظیر ندارد.

سال‌ گذشته‌ سگان‌ «ائتلاف‌ شمال‌» سه‌ كارمند ملل‌ متحد به‌ شمول‌ دو زن‌ و یك‌ مرد را ربوده‌ (۲۸ اكتوبر ۲۰۰۴) و بعد از چند هفته‌ آنان‌ را رها كردند اما به‌ مردم‌ افغانستان‌ و دنیا هرگز گفته‌ نشد كه‌: