«فرنتیرپست» در ۴ مارچ ۱۹۹۷ از قول تیزاب پاش خاین نوشت: «هدف ائتلاف شمال عبارتست از نصب رهبر جمعیت اسلامی افغانستان پروفیسر برهان‌الدین ربانی كه برای ما قابل قبول نیست.
ما با نیروهای احمدشاه مسعود و جنگ سالار شمال عبدالرشید دوستم نخواهیم پیوست و در عوض سیاست مستقلی را در پیش خواهیم گرفت.»
چنین به نظر می‌رسد كه جنایتكاران شمال واقعاً «صدراعظم» و برادر قیادی وقت خود را جواب كرده اند. ولی آیا این طلاقی سه سنگه است و این فراری بار دیگر با ربانی، دوستم و خلیلی به حجله نخواهد رفت؟
تا چند ماه پیش روزنامه‌های پاكستانی پر از عناوینی بودند مثل «حكمتیار از همكاریش به طالبان اطمینان می‌دهد». این زمانی بود كه هنوز جهادی سر جنایتكار از پاكستان رانده نشده بود. بعد كه در دامن ایران پناه گرفت و ایرانیان شیرفهمش كردند، عناوین اینطور تغییر یافتند: «حكمتیار از طالبان می‌خواهد از جنگ دست بكشند»!
اما در هر حال قدر مسلم اینست كه این خاین كثیف دیگر برای هیچیك از «برادران قیادی» از جنس جهادی و طالبی مطرح نیست.
گلبدین كه زمانی به مثابه نازدانه‌ترین بچه‌ی سی‌آی‌ای بیشترین مقدار كمك‌های امریكا را می‌گرفت، پس از آنكه دیگر از چشم ارباب افتاد، از طریق «فریاد عاشورا» نشریه‌ی مزدور ایران، چنین می‌نالد:
«حكمتیار معتقد است كه رابن‌رافل معاون وزارت خارجه امریكا، نقش بزرگی در شكست حزبش بدست طالبان داشته است.» «امریكا نمی‌خواهد مرا در افغانستان ببیند.» («فرنتیرپست»، ۱۳ مارچ ۱۹۹۷)