محقق‌ پاكستانی‌ و بنیادگرایان خاین‌ افغانی

هیجان‌آور است‌. باور نكردنی‌ است‌. برای‌ نخستین‌ بار یك‌ محقق‌ پاكستانی‌، داكتر عظمت‌حیات‌ در گفتگویی‌ تلویزیونی‌ در شبكه‌ NTM به تاریخ ۲۶ سپتامبر ۱۹۹۵ بطور آشكار و صریح‌ خاطرنشان‌ ساخت‌ كه‌ هشت‌ تنظیم‌ افغانی‌ یا رهبران‌ این‌ تنظیم‌ها برای‌ مردم‌ افغانستان‌ قابل‌ قبول‌ نیستند؛ از آنجاییكه‌ این‌ رهبران‌ خود شان‌ مسئله‌اند بناً در هر نوع‌ حكومتی‌ در كابل‌ اگر دست‌ داشته‌ باشند آنرا ملوث‌ خواهند كرد؛ تشكیل‌ لویه‌ جرگه‌ یگانه‌ راه‌ حل‌ بحران‌ افغانستان‌ میباشد.

داكتر حیات‌ شما كاملاً بر حق‌ اید. ما مهاجران‌ افغان‌ كه‌ تعداد ما به‌ بیش‌ از دوازده‌ تن‌ می‌رسید آن‌ شب‌ تلویزیون‌ را مشاهده‌ می‌كردیم‌ و هر كدام‌ گفتار واقعی‌ اما غیرمعمولی‌ شما را ستودیم‌.

پاكستان‌ آنچه‌ را كشت‌ نموده‌ درو می‌كند. تمامی‌ دیكتاتورهای‌ نظامی‌ جنایتار در كابل‌ و سایر ولایات‌ ساخت‌ پاكستان‌ بوده‌ و بعد بر مردم‌ درمانده‌ی‌ ما تحمیل‌ گردیدند. آنچه‌ در سفارت‌ پاكستان‌ بدست‌ عاملان‌ ربانی‌ - مسعود اتفاق‌ افتاد، ربطی‌ به‌ مردم‌ ما ندارد. زمانیكه‌ این‌ دو «رهبر» و سایر «رهبران‌» بی‌ شرم‌ از تحمیل‌ تباهی‌های‌ موحش‌ بر كشور و ملت‌ ابا نورزند، چگونه‌ می‌توانند در برابر یك‌ هیئت‌ خارجی‌ مودب‌ باشند؟ این‌ نكته‌ كه‌ پاكستان‌ از طالبان‌ حمایت‌ می‌كند یك‌ راز آشكار می‌باشد. اما ربانی‌، گلبدین‌، رسول‌ سیاف‌ كیانند؟ آیا آنان‌ چاكر پاكستان‌ نبودند و نیستند؟ آنان‌ طالبان‌ را «مزدوران‌ جنگی‌» مینامند، درست‌ مثل‌ اینكه‌ دیگ‌ به‌ دیگدان‌ بگوید رویت‌ سیاه‌!

زنان‌، ستمكش‌ترین‌ قربانیان‌ خاموش‌ فاجعه‌ افغانستان‌

مطلب‌ ذیل‌ را كه‌ خواننده‌ی‌ ما آصفه‌ از پشاور ترجمه‌ و جهت‌ نشر فرستاده‌اند، به‌ قلم‌ محمدزاهد در «ویكندپست‌»، چاپ‌ پاكستان‌، ۲۵ اگست‌ ۱۹۹۵ انتشار یافته‌ است‌.


زنان‌ و اطفال‌ كسانی‌ هستند كه‌ در جریان‌ جنگ‌ها بدترین‌ مصائب‌ را متحمل‌ میشوند. افغانستان‌ كه‌ در مدت‌ ۱۶ سال‌ گذشته‌ دچار جنگ‌ بوده‌ نیز از این‌ قاعده‌ مستثنی‌ نیست‌.

تنها تفاوتی‌ كه‌ وجود دارد اینست‌ كه‌ زنان‌ درین‌ كشور به‌ دست‌ مردم‌ خویش‌ شكنجه‌ و عذاب‌ میبینند.

در جریان‌ اشغال‌ افغانستان‌ توسط‌ شوروری‌، زنان‌ افغان‌ همدوش‌ مردان‌ در مبارزه‌ ضد بیگانه‌ سهم‌ گرفتند.

تحمل‌ مشقات‌ و بدبختی‌ها تنها مسایل‌ مردان‌ نه‌ بلكه‌ زنان‌ را نیز در بر می‌گرفت‌. آنان‌ مهاجرت‌ با پای‌ پیاده‌ در دشتهای‌ سوزان‌ و یا در موقع‌ زمستان‌ در دامنه‌های‌ پر برف‌ را تجربه‌ نموده‌اند.

شکنجه گاه احمد شاه مسعود

روزنامه «مسلم» در شماره ۸ اپریل ۱۹۹۵ از زبان سید نورالدین یکی از اسرای زندان در پنجشیر مینویسد:

«بیش از ۶۰ نفر در زندان پنجشیر و شکنجه گاههایش که توسط احمد شاه مسعود ایجاد گردیده، تحت شکنجه به قتل رسیده اند. درین زندان صدها تن که متعلق به احزاب رقیب اند، در شرایطی فجیع رنج میبرند. زندانیان را بی خوابی داده و نان و آب آنان غیرکافیست.

نورالدین در جمله کسانی بود که در مبادله اسراء با جنرال دوستم رها شد.»

«ما خواهان‌ استقلال‌ كامل‌ كشمیر هستیم‌»

بخش‌هایی‌ از مصاحبه‌ رهبر «جبهه‌ آزادیبخش‌ جمو و كشمیر» با «ویكندپست‌»


Amanullah Khan - Kashmir

امان‌اله‌ خان‌ رهبر جبهه‌ آزادیبخش‌ جمو و كشمیر (JKLF) از سخت‌ترین‌ مرحله‌ی‌ مبارزه‌ آزادیبخش‌ كشمیر می‌گذرد. (ج‌.آ.ج‌.ك‌) در مه‌ ۱۹۷۷ در لندن‌ تاسیس‌ گردید و مبارزه‌ در كشمیر اشغال‌ شده‌ را در ۱۹۸۸ آغاز نمود. جبهه‌ آزادیبخش‌ جمو و كشمیر، مهمترین‌ حزب‌ در مرحله‌ فعلی‌ مبارزه‌ آزادیبخش‌، به‌ دو بخش‌ تقسیم‌ گردیده‌ است‌. بخشی‌ به‌ رهبری‌ شبیراحمدصدیقی‌ نماینده‌ امان‌اله‌ و بخش‌ دیگر به‌ رهبری‌ یاسین‌ملك‌ كه‌ در سپتامبر سال‌ ۱۹۹۵ از طرف‌ امان‌اله‌ بركنار گردید. جدایی‌ و قیام‌ یاسین‌ملك‌ علیه‌ رهبری‌ (ج‌.آ.ج‌.ك‌) ضربه‌ای‌ سنگین‌ به‌ مبارزه‌ كشمیر وارد نمود. با وجود آنكه‌ تنها ۱۳ درصد جمعیت‌ كشمیر اشغال‌ شده‌ بر یاسین‌ملك‌ اعتماد دارند، وزارتخانه‌ پاكستان‌ از انشعاب‌ بزودی‌ استقبال‌ نمود. یاسین‌ملك‌ در اگست‌ ۱۹۹۵ به‌ «كنفرانس‌ حریت‌» (APHC) پیوست‌. امان‌اله‌ معتقد است‌ كه‌ چون‌ «كنفرانس‌ حریت‌» از الحاق‌ به‌ پاكستان‌ طرفداری‌ میكند نقش‌ دولت‌ اسلام‌آباد در تصمیم‌ یاسین‌ملك‌ جهت‌ پیوستن‌ به‌ «كنفرانس‌ حریت‌» و شورش‌ علیه‌ رهبری‌ (ج‌.آ.ج‌.ك‌) اساسی‌ و تعیین‌كننده‌ است‌. امان‌اله‌ به‌ راه‌ سوم‌ (استقلال‌ كامل‌ كشمیر) معتقد است‌ و به‌ همین‌ دلیل‌ دولت‌ پاكستان‌ هرگز او را در صدر مسئله‌ كشمیر قرار نداده‌ است‌. گرچه‌ دولت‌های‌ پاكستان‌ و هند هر دو او را جاسوس‌ خطاب‌ می‌كنند اما امان‌اله‌ در مصاحبه‌ای‌ با «ویكندپست‌»، مورخ‌ ۲۴ نوامبر ۱۹۹۵ در مورد مشكلاتش‌ در ارتباط‌ به‌ مبارزه‌ آزادیبخش‌ كشمیر گفت‌: «آری‌ باید پاكستان‌ بخاطر شكاف‌ در (ج‌.آ.ج‌.ك‌) مقصر دانسته‌ شود. از آنجاییكه‌ (ج‌.آ.ج‌.ك‌) از راه‌ سوم‌ حمایت‌ میكند و از پشتیبانی‌ قابل‌ توجه‌ مردم‌ در كشمیر اشغال‌ شده‌ برخوردار است‌، پاكستان‌ بخاطر كاهش‌ محبوبیت‌ (ج‌.آ.ج‌.ك‌) در میان‌ مردم‌ متوسل‌ به‌ ایجاد انشعاب‌ در آن‌ گردید. حزب‌ المجاهدین‌، گروه‌ افراطی‌ جماعت‌ اسلامی‌ كه‌ عضو «كنفرانس‌ حریت‌» نیز می‌باشد اولین‌ حزبی‌ بود كه‌ یاسین‌ملك‌ را به‌ صفت‌ رهبر (ج‌.آ.ج‌.ك‌) به‌ رسمیت‌ شناخت‌ و به‌ ترغیب‌ دولت‌ پاكستان‌ او را به‌ وحدت‌ با «كنفرانس‌ حریت‌» كه‌ از الحاق‌ به‌ پاكستان‌ حمایت‌ می‌كند كشاند. یاسین‌ملك‌ یكی‌ از رهبران‌ مهم‌ (ج‌.آ.ج‌.ك‌) بود اما بعد از آزادی‌ از زندان‌ هند در ۱۹۹۴، با دولت‌ هند به‌ توافق‌ رسیده‌ بود كه‌ علیه‌ آن‌ دولت‌ اسلحه‌ بر ندارد. این‌ مسئله‌ باعث‌ اخراج‌ فوری‌ وی‌ از (ج‌.آ.ج‌.ك‌) گردید. دولت‌ پاكستان‌ از مسئله‌ی‌ فوق‌ به‌ نفع‌ خود سود برد. پاكستان‌ همانند هند خواهان‌ الحاق‌ كشمیر به‌ پاكستان‌ می‌باشد. اما از آنجاییكه‌ ما اعضای‌ (ج‌.آ.ج‌.ك‌) از راه‌ سوم‌ حمایت‌ می‌كنیم‌ این‌ مسئله‌ با خواست‌ پاكستان‌ منطبق‌ نیست‌. همه‌ احزاب‌ متشكل‌ در «كنفرانس‌ حریت‌» متمایل‌ به‌ پاكستان‌ اند بناً ما همچون‌ خاری‌ در چشم‌ پاكستان‌ هستیم‌ كه‌ با ایجاد انشقاق‌ و جدایی‌، آن‌ را از بین‌ ببرد.

كی‌ جنرال‌ كتوازی‌ را كشت‌؟

دگروال‌ میر اكبر انصاری‌ تعلیم‌ یافته‌ی‌ كی‌ جی‌ بی‌ كه‌ توسط‌ شعبه‌ تحقیقات‌ جرایم‌ (CID) پشاور دستگیر شد، اعتراف‌ نمود كه‌ او طراح‌ نقشه‌ ترور جنرال‌ عبدالحكیم‌ كتوازی‌ بود كه‌ بدست‌ فرید كه‌ اكنون‌ در اردوی‌ افغانستان‌ به‌ حیث‌ تورن‌ ایفای‌ وظیفه‌ می‌كند، عملی‌ شد. او اعتراف‌ كرد كه‌ صدهزار دالر را برای‌ این‌ منظور دریافت‌ داشته‌ است‌. فرید در مخفی‌گاه‌ خود در منزل‌ بركت‌شاه‌ واقع‌ در آچاركلی‌ در كوهات‌ رود پشاور، زندگی‌ می‌كرد.

یك‌ منبع‌ پلیس‌ ابراز داشت‌ كه‌ انصاری‌ و بركت ‌شاه‌ ضمن‌ معامله‌ای‌ با دولت‌ كابل‌ قصد داشتند تا غیر از ربودن‌ یك‌ طیاره‌، برخی‌ از مقامات‌ و سیاستمداران‌ بلند پایه‌ را در مقابل‌ دریافت‌ پولهای‌ كلان‌، به‌ قتل‌ برسانند.

«فرنیترپست‌»، ۲۳ جنوری‌ ۱۹۹۶