خواهران محترم و مبارز مجله‌ی «پیام زن»،
بادرود های بی‌پایان و آرزوی موفقیت های بیشتر تان، می‌خواهم تا از طریق «پیام زن» درد و آلام زنان و دختران كشورم را كه از ٣ سال گذشته از جانب گروههای بنیادگرای «جهادی» متحمل می‌شوند بازگویم. هدفم از انعكاس رنج و غم زنان افغان اساساً بخاطر محكوم و رسوا نمودن ماهیت كریه و «جهادی» همه آنانی است كه جهت پابوسی به آستان فاشیست های مذهبی به امید تفویض كدام پست و یا چوكی مهم، مقابل جنایات بی‌حد و حصر شان كه حالا دیگر برای همه جهانیان اظهرمن‌الشمس گردیده است سكوت پیشه نموده و بدتراز آن آنانرا با تردستی و بیشرمی، حق به جانب، مخلص و منزه قلمداد مینمایند.
در شماره‌ی مسلسل ۴۰ «پیام زن» در بخش (تظاهرات «راوا» و قوله‌های اخوان) عنوان «آیا بی‌حجابی تمدن است؟» توجهم را بخود جلب نمود كه در ارگان نشراتی «دانشجویان مسلمان افغانستان» به نشر رسیده تا به زعم ایشان تظاهرات پرشكوه و مبارزه دموكراسی‌خواهانه‌ی شما پیشقراولان ضد بنیادگرایی را با كلمات نهایت ركیك و كوچگی محكوم نمایند.