این نوشته از ما نه بلكه ندای وجدان یك خارجی است كه از بربریت بنیادگرایان وطنی تكان خورده است. و از این جاست كه تكرار می‌كنیم نفرین به همه‌ی آن «فرهنگیان» وجدان سوخته‌ای كه با همان بی‌غیرتی و بیشرمی كه با تبهكاران روسی و سگ‌های شان ساختند، از كنار این سفاكی‌های جانورمنشانه‌ی بنیادگرایان نیز خونسرد و خنثی می‌گذرند و نه شعر، نه نثر و نه هیچ صدایی از آنان بر نمی‌خیزد؛ ولی برحسب عادت و به طرز خستگی‌ناپذیری عار ندارند كه از شعر و شاعری و نقد و... بی‌ارتباط به وحوش جهادی و طالبی، سخن برانند.
كشتار جمعی‌ای كه از نظر جهان پنهان ماند
۱۷ اگست ۱۹۹۹ پاریس
یك سال قبل در آخر همین هفته ۵ الی ۸هزار نفر در طول ۳ یا ۴ روز به قتل رسیدند، فقط بدلیل هویت قومی شان (هزاره). بسیاری از آنان را مردان تشكیل می‌دادند.
بعضی از آنان را بر روی سرك گلوله‌باران كردند. تعدادی را بعد از محاصره منطقه مسكونه‌ی شان، شناسایی نموده و در خانه‌های شان اعدام كردند و بعضی را در كانتینرهای فلزی انداخته و در زیر تابش آفتاب رها كردند تا پخته و خفه شده، بمیرند. در یك شفاخانه، كم از كم حدود ۳۰ مریض را در حالی كه در بستر بودند به گلوله بستند.