نوشته: احمد رشید
درباره وابستگی گروه‌های هفتگانه و هشتگانه به پدران پاكستانی و ایرانی و تعدادی از كشورهای عربی در طول جنگ مقاومت چه از سوی شخصیت‌های بی‌طرف اما وارد در موضوع و چه از سوی خود پدران اسناد بی‌شماری انتشار یافته است. ماهیت وابسته وخاینانه «تنظیم» های جهادی از همان آوان جنگ مقاومت چنان رسوا و افشا بود كه شماری از شخصیت‌های آزایخواه صرفا بخاطر افشاگری مسئله، طعمه ددمنشی بعضی از گروه‌های مذكور گردیدند. از همه مهمتر اینكه پدران خود نیز پرده از ماهیت مزدور بچه‌های نازدانه‌ی شان برداشته اند. در این مورد كتاب‌های «دام خرس ـ قصه‌ی ناگفته‌ی افغانستان» و «مجاهد خاموش» از بریگیدیر یوسف رییس اسبق «دفتر افغانستان» در (آی اس آی) مشهور اند. بریگیدیر یوسف خواسته یا ناخواسته بسیاری از رازهای بچه‌های «آی اس آی» را افشاء نموده و این را می‌توان از خاموشی «رهبران قیادی» در رابطه با مندرجات كتب مذكور هم دریافت. او در «دام خرس» به عنوان شخصی كه جنگ را پیش می‌برد و «رهبران جهادی ـ قیادی» را در كنترول داشت حرف می‌زند: «من كنفرانسی را در پشاور بخاطر بحث روی مسایل فرا خواندم... من تصمیم گرفته بودم خود به افغانستان بروم تا حمله (به خوست) را هماهنگ سازم و چند تیم از مشاورین پاكستانی را همراه با قومندان به آن كشور بفرستم.» او راجع به سهم هر یك از بنیادگرایان از كمك «سیا» چنین می‌نویسد: «در ۱۹۸۷ فیصدی سهمیه احزاب بدین قرار بود: حكمتیار ۱۸ـ۲۰ %، ربانی ۱۸ـ۱۹ %، سیاف ۱۷ـ۱۸ %، خالص ۱۳ـ۱۵ %، نبی ۱۳ـ۱۵ %، گیلانی ۱۰ـ۱۱ % و مجددی ۳ـ۴ %. طبعا بنیادگرایان با دریافت ۶۷ـ۷۳ % در صدر قرار داشتند.»
