امریکا و دولت‌های غربی به طور کلی زمانی که احمد شاه مسعود را «قهرمان ملی» کشور بخت برگشته‌ی ما اعلام کردند، خود را ناگزیر می‌دانند که هر سال در ستایش او از هر هنری که در بزرگسازی چیز کوچک دارند کار بگیرند. و امسال در ۱۷ می یک جنرال امریکایی جیمز ماتیس James N. Mattis قصاب افشار را با جارج واشنگتن مقایسه کرده گفت:
"کثیرالابعاد" را از روی دوستانش هم می‌شود شناخت
«هنگام آمدن بر سر مقبره‌ی مسعود دچار بعضی از همان احساس‌هایی شدم که در زمان دیدار از مزار جارج واشنگتن پدر کشور ما به من دست داد.»
ولی قهرمان‌های ساخت امریکا چندان بقایی نداشته و در شـرایط معینی با بی‌آبرویی تمـام در فاضله‌دانی تاریخ پرتـاب می‌شوند. صدام حسین هم زمانی از قهرمانان امریکا بود. روزنامه تایمز (۱۸ می ۲۰۰۷) که خبر را آورده اضافه می‌کند:
«در مراسم احمد ولی مسعود در حالی که نشان بیرق امریکا و افغانستان را بر یخنش سنجاق کرده بود درباره برادرش گفت:
"اگر چه او با ما نیست، دیدگاه‌ها و آرمان‌ها و آرزوهای او با ماست. مردم افغانستان با آرمان‌های او زندگی دارند، افغانستانی بدون تروریست‌های القاعده یا طالبان. این رویای ماست."»
لیکن مامور صاحب فروش سنگ‌های قیمتی ارسالی «قهرمان ملی» در بازارهای اروپا شهامت ندارد علاوه نماید که: افغانستانی بدون جنایتکاران «ائتلاف شمال» نیز شامل رویای مردم افغانستان است.