هشت مارچ روز جهانی زن، روزی که با نام و یاد ستاره درخشان جنبش رهایی‌بخش زنان جهان کلارازتکین و دیگر زنان جسور دنیا گره خورده است، باز هم فرا رسید. ما زنان افغان در حالی به پیشواز این روز می‌رویم که زن‌ستیزی و خشونت در گوشه و کنار سرزمین ما بیداد می‌کند. اشغالگران امریکایی یکجا با مزدوران داخلی شان اعم از طالب و داعش و جنایت‌پیشگان گردآمده در دولت دست‌نشانده، شنیع‌ترین جنایت و دهشت را علیه زنان کشور ما مرتکب می‌شوند.
امریکا بعد از اشغال افغانستان، با رویکار آوردن ضدزن‌ترین و پلیدترین نیروها و عناصر نظیر سیاف، قانونی، فهیم، خلیلی، عطا، محقق، دوستم، محمد خان، فاروق وردک، پیرم‌قل و دیگر جانیان، بزرگترین خیانت تاریخی را در حق مردم افغانستان و زنان آن نمود. این سرجنایتکاران از یک و نیم دهه بدینسو پیچ و مهره‌های دولت‌های دست‌نشانده امریکا را در افغانستان تشکیل داده مسبب اصلی سیاهروزی ملت ما بوده‌اند. موجودیت اینان در قدرت ضمنا زمینه رشد مجدد وحشیان طالبی را مساعد نمود که با انداختن زنجیر غلامی دستگاه تروریست‌پرور آی.اس.آی در گردن شان ملت ما را همه روزه غرق انتحار و انفجار و ماتم می‌سازند.
عبدالبصیر خواهرزاده کبیر مرزبان با افراد وحشی‌اش در اوایل سال ۱۳۸۸ دختر جوانی را بنام زینوره از ولسوالی رستاق اختطاف و مورد تجاوز دستجمعی قرار می‌دهد. عبدالبصیر بعد با زینوره ازدواج می‌کند، چهار ماه بعد از عروسی این جانی زینوره را در حالی که حامله بود تیرباران می‌کند.
اگر به گزارش‌ّها و سروی‌هایی که از سوی نهادهای بین‌المللی انجام می‌گیرند توجه کنیم، متاسفانه هر سال آمار بربریت علیه زنان افغان بلند و بلندتر می‌شود. UNFPA (صندوق جمعیت سازمان ملل متحد) در پایان سال ۲۰۱۶ اعلام کرد که ۸۷ درصد زنان افغان در زندگی شان انواع بدرفتاری‌ها از جمله خشونت خانوادگی، فزیکی، جنسی و روانی را تجربه کرده‌اند. «سازمان عفو بین‌الملل» هم از ثبت بالاتر از ۵هزار مورد خشونت علیه زنان در افغانستان طی سال ۲۰۱۶ گزارش می‌دهد. با وجود سرازیر شدن ملیون‌ها دالر زیر نام محو خشونت علیه زنان، آگاهی‌دهی و بهبود وضع صحی و تعلیم و تربیه، هنوز هم زنان افغان بدترین و پایین‌ترین موقف را در آمارهای معتبر جهانی دارا می‌باشند. «یوناما» در دسامبر سال گذشته گزارش داد که افغانستان مقام ۱۵۲ را در رده‌بندی شاخص جهانی عدم تساوی جنسیتی از میان ۱۵۵ کشور حاصل نموده است. با وجود تکاندهنده بودن آمارها به صراحت می‌توان اظهار کرد که این‌ها به هیچ صورت نمی‌توانند وضعیت واقعی زنان افغان را بیان کنند، بدون شک صدها مورد ستم علیه زنان از چشم این گزارش‌ها دور مانده است.
پاینده محمد خاین دوستمی که پسرش بشیره ۱۲ ساله را مورد تجاوز قرار داد.
حاکمیت بنیادگرایان بخصوص خوکان جهادی در ۲۵ سال گذشته باعث گردیده تا کشور ما به مرکز تجاوز جنسی زنان و کودکان تبدیل گردد. در حالی که قوانین افغانستان عملی به نام تجاوز جنسی را به رسمیت نمی‌شناسد، صدها دختر و زن در این کشور قربانی آن اند. متجاوزان اکثرا اربکی‌ها و افراد زورمندی اند که رابطه تنگاتنگ با سران جهادی مثل عبدالله، عطا، دوستم، پیرم‌قل، خلیلی، سیاف، کبیر مرزبان و... دارند. در این مورد می‌توان از نمونه‌های تجاوز به مریم در ولسوالی زارع ولایت بلخ توسط قوماندان پولیس اکرم زارع از افراد نزدیک به عطا، تجاوز و قتل شکیلا در مرکز ولایت بامیان توسط واحدی بهشتی عضو شورای ولایتی بامیان و برادر فکور بهشتی عضو پارلمان، تجاوز به بشیره دختر ۱۲ ساله در ولایت سرپل توسط پسر پاینده محمد عضو پارلمان، تجاوز و قتل زینوره در تخار توسط خواهرزاده کبیر مرزبان عضو پارلمان وغیره نام برد
خشونت خانوادگی و ازدواج زیر سن از موارد دیگریست که هرروز صدها زن افغان قربانی آن می‌گردند. بعد از زجرکش شدن فرخنده، کشتن و سوزانیدن زنان به امر عادی مبدل شده و مطبوعات از آن‌ها به عنوان یک خبر حاشیه‌ای یاد می‌کند. لیکن به یاد داشته باشیم که خشونت خانوادگی و یا خودکشی زنان بعلت ناامیدی مفرط در افغانستان -مانند سایر نقاط دنیا- امر آسمانی نبوده بلکه حاکمیت چندین ساله نظام‌های خاین و ضدزن باعث شیوع لجام‌گسیخته این پدیده گردیده است.
با وجود وضعیت هولناک زنان افغان، سران دولت دست‌نشانده و خاین‌پرور ع و غ مدام در پی چانه‌زنی برای بدست آوردن بیشتر قدرت و سرمایه بوده و فقط گاهگاهی اکت‌های تهوع‌آور دفاع از حقوق زنان می‌نمایند که البته پشیزی ارزش ندارد. دولت امریکا و دیگر متحدان غربی‌اش به کمک دستگاه‌های تبلیغاتی شان اشغال افغانستان را زیر نام «نجات زنان افغان» توجیه می‌کنند و گدی‌گک‌های افغانی، زنان پارلمان‌نشین و ان.جی.اویی را هم در این زمینه به خدمت می‌گیرند، اما حالا این نکته به تک تک مردم افغانستان روشن شده است که این گدی‌های امریکا فقط نوکران سرسپرده بوده و دنبال منافع خود می‌باشند.
خواهران عزیز،
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) به همه‌ی شما ندا سر می‌دهد که رهایی ما به مدد نیروی اشغالگر و دولت دست‌نشانده جهادی‌ها و طالبی‌ها ناممکن می‌باشد. رهایی ما فقط با رزم و پیکار بی‌امان خود ما میسر است و بس. بیایید در این روز، یکبار دیگر پیمان مبارزه را علیه نیروهای اشغالگر و چاکران بنیادگرا و غیربنیادگرای داخلی شان ببندیم تا ماهیت واقعی و انقلابی این روز را پاس داریم.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا)
۸ مارچ ۲۰۱۷ – ۱۸ حوت ١۳٩۵