باز هم هشت مارچ روز جهانی زن فرا می‌رسد و زنان کشور ما کماکان در جهنمی بنام افغانستان که توسط امریکا و دستپروردگان طالبی، داعشی، جهادی و تکنوکرات‌اش برپا گردیده است، می‌سوزند. سرزمینی که ۱۷ سال قبل توسط امریکا و متحدانش مورد اشغال نظامی قرار گرفت تا زنان آن «آزاد» گردند حالا در هر گوشه‌اش جنایت و بربریت علیه زنان جاریست و فضای معافیت کامل برای پلیدترین دشمنان زن مهیا گردیده است. قتل و سوزانیدن، بینی و گوش بریدن، لت و کوب، تجاوز جنسی، سنگسار و به گلوله بستن و شلاق زدن در محضر عام، از واقعاتی‌ست که زنان افغان در زیر پرچم دروغین «دموکراسی و حقوق زن» امریکا هر لحظه آن را تجربه می‌کنند.
در سالی که گذشت ددمنشان طالبی و داعشی به کمک آی.اس.آی پاکستان و «واواک» ایران در تبانی با حامیان شان در ارگ حملات وحشتناک انتحاری را در کابل و سایر ولایات انجام دادند که جان صدها هموطن بیگناه ما را گرفت. ضمن این که تعداد زنان در بین جانباختگان کم نبود، اما با هر حمله انتحاری صدها مادر در غم فرزندان خود می‌نشینند. دیدن اشک این مادران قلب هر انسان باوجدان را سخت می‌فشارد و نفرین ابدی را نثار عاملان آن و مخصوصا بچه نازدانه سی.آی.ای راکتیار می‌کند که با بی‌شرمی خاص یک بنیادگرای خونخوار از انتحاریون حمایت نموده تحت عنوان «استشهاد» به آن پایه مذهبی می‌تراشد.
لیکن طالبان و داعشیان تنها گروه‌هایی نیستند در افغانستان که زنان ما را داغدار می‌سازند، نیروهای امریکایی و ناتو و دولت پوشالی شان در عملیات‌های نظامی بخصوص حملات هوایی در ولایاتی چون جلال‌آباد، کنر، فراه، لوگر، پکتیا، کندز، فاریاب و غیره زنان و کودکان را آماج قرار می‌دهند. قومندانان جهادی و گرگان زیردست آنان که امروز بنام اربکی درآمده اند عاملان اصلی اکثر موارد خشونت علیه زنان از جمله قتل، تجاوز جنسی و اختطاف می‌باشند. ده‌ها زن و دختر جوان بخاطر نجات از خشونت خانوادگی و شستن «لکه ننگ» خانواده‌های شان بعد از تجاوز جنسی دست به خودکشی زده و خود را به آتش می‌کشند. هنوز این خواهران ما به این آگاهی دست نیافته اند که راه اصلی نجات آنان و سایر زنان سرزمین ما به آتش کشیدن از بیخ و بن دولت خاین ع و غ همراه با جنایت‌پیشگانی مثل گلبدین، سیاف، عبدالله، دوستم، محقق، خلیلی، عطا، بسم‌الله، قانونی، امرالله صالح، اتمر و... می‌باشد، نه خودسوزی.
خواهران گرامی،
ما قویا معتقدیم که شکستن زنجیرهای ستم و نابرابری جنسیتی با کار ان.جی.اویی آن هم به شیوه محیلانه و محافظه‌کارانه زنان سرکاری «جامعه مدنی» افغانستان ناممکن است. مبارزه بخاطر استقلال، آزادی و رهایی زنان از ستم، نه یک پروژه دالرزا بلکه نبردیست که فقط زنان و مردان مترقی و پیشرو با شجاعت، قاطعیت و ایستادگی خویش در برابر ارتجاع و باداران خارجی شان قادر به انجام آن اند. «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» یکبار دیگر در هشتم مارچ به همه‌ی زنان سرزمین ما ندا سر می‌دهد که بخاطر این نبرد سترگ و رهایی‌بخش همصدا و متحد گردیده و به شیوه و رسم زنان آزاده و قهرمانی چون مینا، کلارازتکین، رزا لوکزامبورگ، سکینه جانسز، مرضیه احمدی اسکویی، شیرین علم هولی، زویا، لیلا قاسم، ناهید ساعد و ده ها تن دیگر، باید تا پای جان رزمید و تسلیم نشد.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا)
۸ مارچ ۲۰۱۸ – ۱۷ حوت ١۳٩۶