به انتخابات پارلمانی اگر باز هم به تعویق نیفتد، حدود سه ماه مانده است، فرصتی ناچیز و هیچ برای به اصطلاح «شفاف» و آزاد و بی‌تقلب برگزار كردن آن.
در شرایطی كه جنایت‌سالاران در كلیه مقامات عالی در پایتخت و ولایات و سفارت‌های خارجی، حاكمان اصلی اند و بسیاری از ولایات و ولسوالی را تیول پدری خود می‌انگارند؛ در شرایطی كه بوی وزیران و والیان و معینان و رئیسان قاچاقبر آنقدر بالا گرفته كه رسانه‌های خارجی ناگزیر از اشاره به آنان شده اند؛ در شرایطی كه دی‌دی‌آر حاصل قابل اعتنایی نداشته و انفجار هولناك دیپوی اسلحه یكی از خاینان جنایت‌سالار در بغلان نمونه كوچكی از وجود صدها دیپو از این قبیل در سراسر كشور است كه چگونه جنایت‌سالاران ذخایر اسلحه خود را دست نخورده نگهداشته اند زیرا می‌دانند كه با ضبط اسلحه و پول به هیچ بدل می‌شوند؛ در شرایطی كه تجاوز به زنان و خودسوزی و ستم‌های بی‌نظیر نسبت به آنان بدتر از هر زمان دیگر ادامه دارد، در شرایطی كه بلیون‌ها دالر كمك‌های خارجی از سوی «مقامات مسئول» چاپیده می‌شود و افغانستان فقیرترین، بیسوادترین و در عین حال بزرگترین مولد مواد مخدر به شمار می‌رود؛
در شرایطی كه...
انتظار اینكه انتخابات آزاد و عادلانه باشد، خودفریبی و مردم‌فریبی خنده‌آوری بیش نیست.
در انتخابات ریاست جمهوری نیز وضع تفاوتی با امروز نداشت اما از آنجایی كه مردم درمانده‌ی ما فكر می‌كردند اگر به منظور رد جنایتكاران، به كرزی رأی بدهند او به رأی آنان خیانت نخواهد كرد و گشایشی ولو كوچك پدید خواهد آمد، بیهراس از ترور طالبان و شركا با رغبت فراوانی پای صندوق‌های رأی رفتند و تقلب‌ها و توطئه‌های مخالفان بنیادگرای كرزی نتوانستند جایی را بگیرند. اما در انتخابات پارلمانی مردم سرخورده و ناامید به بی‌اهمیت بودن رأی خویش پی برده و می‌دانند كه چه رأی بدهند چه ندهند، همانطور كه كرزی و امریكاییان حتی حفظ ظاهر را هم نكرده و چهره‌های آزاردهنده و شكنجه‌كننده‌ای مثل اسماعیل، سیاف، ضیأمسعود، دوستم، خلیلی، عبداله و نظایر آنان را آورده بر بالای سر شان نشاندند، حالا هم افرادی را می‌خواهند در پارلمان جمع آیند كه به وجود یكچنان جنایت‌سالاران در دستگاه دولت، امضای «تفاهمنامه با امریكا»؛ هر گونه قرارداد اسارتبار دیگر، و انفاذ قوانین ضد مردمی، (البته پس از جر و بحث‌های «داغ» اپوزیسیون فرمایشی و چتلی پر آقای قانونی) رأی مثبت دهند.
با اینهم، آیا در پارلمان به تعداد حتی انگشتان یك دست عناصری راه شان را باز خواهند كرد تا از همانجا اعلام دارند كه پارلمان تحت سلطه جنایت‌سالاران، مجمعی مردمی نه بلكه وسیله دیگر حاكمیت خونین و ننگین «ائتلاف شمال» و «برادران دینی» آن می‌باشد؟ آیا ملالی‌جویا هایی كه با صدای خود، ماهیت بنیادگرازده‌ی لویه جرگه را برملا نمودند، در پارلمان نیز صدای خشم و نفرت مردم افغانستان را به گوش جهانیان خواهند رسانید؟
ایكاش چنین باشد و صدایی از عالم سیاهی و تباهی از قفس پلشت‌ترین دشمنان مردم و میهن ما، طنین افكند.