مقامات امریكایی و انگلیسی ادعا كردند كه حمله بر افغانستان منجر به آزادی زنان خواهد شد، ما هنوز منتظر هستیم.
مریم راوی از كابل، «گاردین»، ۱۲ فبروری ۲۰۰۴
وضعیت زنان در افغانستان هنوز هم رقت‌انگیز است. اگر چه زنان و دختران در كابل و بعضی از شهرهای دیگر آزادند به مكتب بروند و كار كنند، ولی این وضعیت عمومی در سایر نقاط كشور نمی‌باشد. اسماعیل‌خانِ جنگسالار قوانین طالب مانندی در هرات وضع كرده است. تعداد زیادی از زنان حق تحصیل و كار در دفاتر خارجی، سازمان‌های دولتی، مراكز ملل‌متحد و دفاتر دولتی را ندارند. زنان نمی‌توانند بدون محرم مرد از خانه برآیند و یا سوار تكسی شوند. و اگر با مردان بیگانه دیده شوند، توسط «پولیس خاص» دستگیر و برای روشن نمودن اینكه آیا درین اواخر مقاربت جنسی داشته‌اند یا نه مورد معاینات طبی قرار می‌گیرند. در اعتراض به این ستم و توهین مداوم، تعداد زیادی از دختران - تعدادی به مراتب بیشتر از زمان طالبان - ماهانه دست به خودكشی می‌زنند.
....
دولت كرزی، باوجود لفاظی، فعالانه سیاست‌های ضد زن را عملی می‌كند. زنان كار نمی‌یابند و مكاتب دخترانه به كمبود كتب و چوكی دچار اند. زنان از هیچگونه تحفظ قانونی برخوردار نیستند و نظام كهنه‌ی قانونی جلو دادخواهی آنان را می‌گیرد.
....
دولت كرزی وزارت زنان را برای خاك زدن به چشم دنیا بوجود آورد و در عمل این وزارت برای زنان هیچ كاری انجام نداده است. شكایت‌هایی دایر به جیب زدن كمك‌های مالی اینجوهای مختلف خارجی به وزارت توسط جنگسالاران قدرتمند كابینه كرزی هم وجود دارد.
....
"جنگ بر ضد تروریزم" طالبان را سرنگون كرد اما بنیادگرایی مذهبی را كه علت اصلی بدبختی‌های زنان افغان است، از بین نبرد. در حقیقت، با به قدرت رسانیدن جنگسالاران، امریكا یك رژیم بنیادگرای ضد زن را با دیگری عوض كرد و بس.
... در می ۲۰۰۱ اداره بش به پاس كاهش كشت خشخاش، به طالبان ۴۳ملیون دالر پرداخت. و حالا امریكا از "اتحاد شمال" حمایه می‌كند كه در جریان حاكمیت شان در سال‌های ۹۰ بیش از ۵۰۰۰۰ افغان بی‌گناه را به قتل رساندند. كسانی كه فعلاً در قدرت اند مانند خلیلی، ربانی، سیاف، فهیم، قانونی، محقق و عبداله، همه با روی صحنه آمدن در ۱۹۹۲ سایه‌ی ترور و وحشت را بر فضای افغانستان مسلط ساختند و قوانین ضد زن را بر مردم ما تحمیل كردند.
....
رئیس‌جمهور كرزی اسیریست در دولت خودش، رئیسی به نام در دولتی كه قومندانان "اتحاد شمال" قدرت اصلی را در آن در دست دارند. در چنین شرایطی نتایج انتخابات ماه جون هم به سادگی قابل پیشبینی است: انتخابات یكبار دیگر بوسیله "اتحاد شمال" برای قانونیت بخشیدن به حاكمیت خونین‌اش مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
اما زنان افغان قربانیان خاموش این همه جنایت نیستند. مقاومت وجود دارد ولی باید آنرا جست. زیرا هر سازمان ضد بنیادگرا مجبور است مخفیانه به فعالیت بپردازد. «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) كه در زمان طالبان حق كار را نداشت، هنوز هم نمی‌تواند در كابل دفترش را باز كند و «پیام زن» را علنی به فروش برساند. فروشندگان «پیام زن» و هواداران «راوا» مورد تهدید، تعقیب و شكنجه قرار می‌گیرند و مطالعه آن هنوز هم ممنوع است.
قبل از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ زمانی كه ما فلم اعدام زرمینه را به بی‌بی‌سی، سی‌ان‌ان، ای‌بی‌سی و مراجع دیگر خبری بردیم، از نشر آن معذرت خواستند زیرا بنظر شان بی‌حد تكاندهنده بود. اما بعد از ۱۱ سپتامبر، عین مراجع آنرا بارها نشر كردند. همچنان تعدادی از عكس‌های تهیه شده توسط «راوا» از افغانستان، طالبان و برخوردهای غیرانسانی شان نسبت به زنان، مورد استفاده غیرقانونی قرار گرفتند؛ آنها را در ورقه‌های تبلیغاتی چاپ و از طریق طیاره‌های امریكایی در سراسر افغانستان پخش كردند.
این نوشته مریم‌راوی عضو «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» نخست در «نیو انترنیشنل میگزین» انتشار یافته بود.