مروه پلار

زمونږ په هیواد د ښځو پر وړاندی تاوتریخوالی دوام لري؛ تر اوسه د ډیرو دغو جنایتونو او زړه‎بوږنونکو پیښو څخه ډیر لږ رسنیو ته لاره موندلی ده. دغه کیسې داسی له درده ډکې دی چی د هر باشرفه انسان زړه او وجدان په درد راولی خو د غنی او عبدالله او د هغو د ډلې وجدان هیڅکله هم نه.

له دغو زړه‎بوږنونکو پیښو څخه یوه د مروې او د هغې لس کلنې خور کیسه ده چی د ننګرهار ولایت د خیوې اوسیدونکی دي. مروې درې میاشتې وړاندی د خدای‎رام چی د ګل‎کریم مرستیال او د حضرت علی او جمعیت اسلامی له قومندانانو څخه دی له ورور سره واده وکړ. د واده په شپه د مروې میړه دعوی کوی چی هغه باکره نده او له خدای‎رام سره یوځای، مروه او د هغې ترور په هماغه شپه وهي او ټکوي. وروسته د مروې لاسونه او پښې په پړي تړي او د پلار کور ته یی لیږي. خدای‎رام چی د خیوې له جنایتکارانو څخه دی او د حضرت علی او د هغه ځوی احمد علی په ملاتړ د سیمې واکمن دی، هماغه شپه د سیمیزو پولیسو قومندان حاجی اکرم ته زنګ وهی او له دری رنجر موټرو سره د نادر پر کور برید کوی او د مروې د مور او پلار له وهلو ټکولو وروسته د هغې لس کلنه خور چی له ویرې په تنور چی پټه شوی وه له ځانه سره بیایی او د خدای‎رام ورور ته یی په نکاح کوي.

پدر مروه

در کشور ما اعمال جنایت علیه زنان کماکان بیداد دارد؛ تا کنون از بیشمار موارد جنایت و شناعت فقط تعدادی اندک به رسانه‌ها درز کرده است. این قصه‌ها چنان استخوانسوز اند که قلب و وجدان هر انسان باشرف را به درد می‌آرد لیکن وجدان غنی و عبدالله و دم و دستگاه مافیایی آنان را هرگز.

یکی از این درد نامه‌های جانگداز داستان مروه و خواهر ده ساله‌اش از ولسوالی خیوه ولایت ننگرهار ‌می‌باشد. مروه سه ماه قبل با برادر خدای‌رام معاون گل‌کریم از جهادی‌های مربوط به حضرت علی و جمعیت اسلامی ازدواج کرد. در شب عروسی شوهر مروه ادعا می‌کند که او باکره نیست و با همدستی خدای‌رام، مروه و عمه‌اش را که شب همانجا بود بشدت لت و کوب می‌کنند. بعدا دست و پای مروه را با ریسمان بسته و به خانه پدرش نادر می‌فرستند. خدای‌رام که از جنایتسالاران خیوه است و به کمک و حمایت حضرت علی و پسرش احمد علی حاکم بلامنازع محل می‌باشد، همان شب به حاجی اکرم قومندان پلیس محلی زنگ زده با سه موتر رنجر پلیس به خانه نادر حمله کرده و پس از لت و کوب پدر و مادر مروه خواهر ده ساله‌اش را که از ترس در تنور پنهان شده بود با خود برده و به نکاح برادر خدای‌رام درمی‌آورند.

اعلامیه «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» به مناسبت پانزدهمین سالگرد اشغال افغانستان توسط امریکا

۱۵سال قبل امریکا و متحدانش زیر نام «جنگ علیه تروریزم» مردم بی‌دفاع و مظلوم ما را مورد بمباران قرار داد. بدون شک اشغال نظامی امریکا صفحه جدیدی از درد، رنج و سیاهروزی را به روی ملت ما گشود و افغانستان در ورطه‌ی گند بنیادگرایی، زن‌ستیزی،‌ فساد، نا‌امنی، فقر، بیکاری، تولید و قاچاق مواد مخدر، غارت داشته‌های ملی، مداخلات کشورهای منطقه و هزار و یک مصیبت دیگر غرق ماند.

در همان آوان که وحوش طالبی زیر ضربات «بی۵۲»‌های امریکایی فرار کردند و جنایت‌پیشگان جهادی نصب شده بر سرنیزه‌های سی.آی.ای. وارد کابل شدند، «راوا» پیشبینی‌ّهایی نمود که امروز بعد از یک و نیم دهه صحت آن‌ّها را مردم ما با صراحت مشاهده می‌کنند. ما طی درخواست عنوانی سازمان ملل در ۱۳نوامبر ۲۰۰۱ اظهار داشتیم: «عقب‌نشینی تروریستان طالبی از کابل می‌تواند یک تحول مثبت باشد اما ورود غارتگران و متجاوزان اتئلاف شمال به شهر خبر وحشتناک و تکاندهنده برای دو میلیون ساکنان کابل که هنوز زخمی‌های ناشی از سال‌های ۱۹۹۲ الی ۱۹۹۶ آنان التیام نیافته است، می‌باشد.» یک سال بعد از ۱۱ سپتامبر «راوا» طی اعلامیه‌ا‌ی به تاریخ ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۲ ابراز داشت: «کله‌پز برخاست، سگ جایش نشست!، امریکا به جای تروریست‌های طالبی تروریست‌های جهادی "ائتلاف شمال" را بر مسند قدرت نشاند.» این خیانت امریکا در برابر مردم افغانستان در کنار حمایت چهل ساله‌اش از بنیادگرایان افغانی نابخشودنی است.

بالاخره رژیم دست‌نشانده ع و غ با پاشیدن نمک بر زخم‌های کابلیان، در یک حرکت منزجرکننده، موافقتنامه با گلبدین این تروریست جانی را امضا کرد تا وی بار دگر با زیر پا کردن خون هزاران قربانی ددمنشی‌ها و راکت‌پرانی‌هایش، وارد میدان ‌گردیده شامل خوان رنگین جواسیس و دست‌پرورده‌های امریکا و غرب گردد.

سفاکان گلبدینی طی چند ماه چانه‌زنی در نهایت موفق شدند که لاشه بویناک رهبر شان را با بهای گران به امریکا و دولت دست‌نشانده غنی عرضه دارند. در حالی که میلیون‌ها هموطن ما با فقر و ناداری مزمن شب و روز می‌گذرانند و معاش کارمندان پایین‌رتبه دولتی، معلمان و عساکر اردو و پولیس ماه‌ها پرداخت نمی‌گردد، مقامات میهنفروش و مزدور دولت و شورای نامنهاد صلح مقدار هنگفت هزینه را برای تامین امنیت این خاین ملی اختصاص داده‌اند. با دادن امتیازات بی‌حد و حصر نظیر شهرک و محل رهایش برای هزاران گلبدینی و نصب آنان در مقامات دولتی، این آدمکشان در قتل و ترور مردم و بخصوص روشنفکران کشور ما دست بازتر خواهند یافت.