اعلامیه «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» به مناسبت سیاهروز هشت ثور

در حالی که زن و مرد بسیاری از کشور های اسلامی با خیزش های سرتاسری مقابل رژیم های فرسوده و مستبد برخاسته اند و دنیا به درستی آن را "بهار عرب" نامید، اما خیانت پیشگان و وطنفروشان خلقی ـ پرچمی و بنیادگرایان ددمنش، بهار افغانستان را چنان به ماتم و زجر و تیره‌روزی آغشتند که اکنون ماه ثور مظهر دو روز نحس در تاریخ معاصر کشور گشته است.

تنظیم‌های هفتگانه و هشتگانه در چهار سال حاکمیت‌شان چنان حمام خون را در کشور بخصوص شهر کابل جاری ساختند که حتی صاحبان آنان نیز احساس شرمساری کردند. این لشکر جهل و جنایت و تاراج در چهار سال سگ‌جنگی های تنظیمی در کابل هفتادهزار را بیرحمانه کشتند؛ شهر را ویران کردند و هست و بود کابلیان را به غارت بردند؛ با افکار قرون وسطایی شان تمامی زنان را خانه‌نشین ساختند و از تجاوز به دختران و حتی کودکان ابا نورزیدند؛ سرمایه های فرهنگی و ملی ما را نابود و چپاول کردند. جنرال اخترعبدالرحمن رییس آی.‌اس.‌آی پاکستان، از پدروکیل های باند های جهادی گفته بود: «کابل باید بسوزد!» هرچند اختر عبدالرحمن قبل از رسیدن به این آرزوی خاینانه‌اش سوخت، اما سگان زنجیری وی خواب پدرخوانده شانرا موحش‌تر از تصور او برآورده کردند. گلبدین آدمخوار در یک روز هزاران راکت را به کابل پرتاب کرد؛ سیاف، ربانی و مسعود با قتل عام هموطنان هزاره ما در افشار کابل خواستند به پدران پاکستانی و عربی‌شان اعلام وفاداری کنند و هم یاد اسلاف خاین خود عبدالرحمن خان را در تاریخ کشور وحشیانه‌تر تازه نمایند؛ دوستم و ملیشه‌های درنده‌اش با چپاول شهر و تجاوز به زنان و دختران در بربرمنشی از حریفان جهادی خود پس نماندند؛ نوکران ایران چون مزاری، خلیلی، محقق، انوری و ... بر فرق هموطنان بی‌گناه ما میخ کوبیدند، رقص مرده و شیوه های جنایت آخندی را به نمایش گذاشتند.

اعلامیه «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» به مناسبت روز جهانی زن

زنان افغانستان یکسال دیگر را در زیر یوغ اشغالگران، حاکمیت دولت جهادی ‌ـ‌ مافیایی و وحشت طالبی گذراندند که نتیجه آن ازدیاد فقر، بی‌خانمانی، مهاجرت، از دست دادن عزیزان، خشونت خانوادگی، تجاوز جنسی، خودسوزی، مرگ و میر بالای مادران و کودکان در هنگام ولادت، و صدها بدبختی دیگر بود.

براساس آمارهای داده شده از سوی سازمان ملل متحد در سال قبل حدود پنج‌هزار مورد خشونت علیه زنان در کشور ثبت گردیده است در حالی که رقم اصلی چیزی به مراتب بالاتر می‌باشد. در ده سال گذشته افغانستان اشغال شده توسط ناتو و امریکا دوزخی برای زنان و دختران نوجوانی بود که مورد تجاوز یا تجاوز گروهی قرار گرفتند. طبق گزارش «اتحادیه اروپا» در زندان‌های زنانه افغانستان ده‌ها زن قربانی تجاوز جنسی، بنام «مجرم» زندانی هستند؛ تجاوزگران مقامات بالای دولت یا وابستگان آنان اند که قضای فاسد افغانستان با چند ملای عصر حجر توانایی مقابله و محاکمه آنان را ندارند. «سازمان مادران جهان» در گزارشی که در ٢٠١١ منشتر کرد می‌گوید که هرروز ٥٠ مادر در هنگام ولادت در افغانستان جان خود را از دست می‌دهند؛ فاجعه خاموشی که کنج ذهن هیچ از یک از مقامات خاین دولت افغانستان، وزیر و وزارت بنام امور زنان، زینت‌المجلس‌های پارلمانی و ان‌.جی.‌او.یی و بالاخره امریکا و غرب که یکی از دستاویز‌های تجاوز شان به افغانستان مسئله حقوق زن بود، را نمی‌گیرد.

امریکا و متحدانش ده سال قبل افغانستان را زیر نام ریشه کن‌کردن تروریزم، القاعده و طالبان اشغال نمودند و براساس آمار جمعاوری شده بوسیله پروفیسر مارک هرالد، فقط در طی چند ماه اول بمباران، برابر با کشته‌شدگان یازدهم سپتامبر نیویارک از غیرنظامیان افغان انتقام گرفتند. خواست اکثریت مردم به جان آمده افغانستان واژگونی حتمی رژیم وحشت و جنایت طالبی بود اما نه به قیمت از دست دادن استقلال کشور شان. «راوا» فقط چند روز بعد از شروع حملات امریکا طی اعلامیه‌ای اظهار نمود: «مسئله اصلی در برابر مردم افغانستان ریشه‌کن کردن یکبار و برای همیشه طاعون طالبان و القاعده ـ هرچند در رویش و جان گرفتن آن هیچ سهمی نداشته‌اند‌‌ ـ و ایجاد دولتی مبتنی بر ارزش‌های دموکراسی است... بنابرین هموطنان ما باید دست به کار شوند، باید در هر سطحی مقدور به مقاومت و قیامی سرتاسری جهت روبیدن طالب و اسامه‌های شان بپاخیزند.» صدا و خواست «راوا» یکجا با مردم افغانستان این بود که حاکمت طالبی باید با خیزش و مبارزه سرتاسری خود مردم افغانستان سرنگون شود نه بوسیله لشکرکشی متجاوزان خارجی.

اعلامیه «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» در ارتباط به «جرگه مشورتی صلح»

اینک آقای کرزی با دعوت جانیان طالبی و گلبدینی و"قیادیان جهادی"، می خواهد نابخشودنی ترین خیانتش را زیر نام "جرگه مشورتی صلح" عملی سازد. او مثل هر زمامدار پوشالی ضد مردمی، اول با هرچه میهنفروش آدمکش هشت ثوری و هفت ثوری بود سازش کرده آنان را در نقاط مختلف قدرت نشاند و تا حدی پیش رفت که بویناکترین جنایت پیشگان نظیر فهیم و خلیلی را مجددا منحیث معاونانش برگزید. و حالا یکبار دیگر، می کوشد جنایتکاران طالبی و گلبدینی را "افغان بچیه" گفته و آنان را در قدرت سهیم سازد و در غیر آن امکان خوش گذرانی بیشتر را به هر کشوری که شوق داشته باشند فراهم ساخته و به زیردستان قاتل آنان نیز شغل ایجاد کرده و بدینترتیب قدرت مافیای خودش را تداوم بخشد.

سپردن مسئولیت جرگه به تروریست کثیف گلبدینی فاروق وردک، پذیرایی بسان ستارگان سینما از هیئت حزب مزدور، خون آشام و تیزاب پاش گلبدین در کابل و تمام رسانه ها را در خدمتش قراردادن، صرفنظر از این که ماهیت و مقاصد جرگه را آفتابی میسازد، توهین و تمسخری است که مانند آراستن و لعاب زدن ملا متوکل، ملا ضعیف، همایون جریر، هادی ارغندیوال، سباوون، ملا راکتی و غیره جنایتکاران طالبی و گلبدینی، هیچگاه از دل مردم ما بیرون نخواهد رفت مردمی که آزادی خود را فقط و فقط در محاکمه و اشد مجازات جنایتکاران پرچمی و خلقی، جهادی و طالبی می دیدند اما فوری احساس کردند که این دژخیمان هنوز روی سینه ی مجروح شان سنگینی دارند.

اعلامیه "جمعیت انقلابی زنان افغانستان" به مناسبت سیاهروز های هفتم و هشتم ثور

طی هشت سال اشغال، تکیه امریکا و دولت دست نشانده اش بر مافیای ۸ ثوری بیشتر از پیش شده است زیرا امریکا در کشور ما (و در واقع تمامی کشورهایی که مورد تجاوز قرار داده) به آنچه کوچکترین بهایی قایل نشده آزادی و رفاه ملت مورد تجاوز بوده و تنها چیزی که میخواسته "ثبات" یعنی سر پا نگهداشتن دولتی هر قدر هم جنایتکار، فاسد و خیانت پیشه بوده، تا ضمن اینکه بتواند به تدریج پای عساکرش را بیرون بکشد، دولتی مدافع منافع اش برقرار باشد. به همین دلیل است که امریکا نه تنها خاینان جهادی و پرچمی و خلقی بلکه اکنون که می بیند این اراذل توان کنترول اوضاع و تامین "ثبات" را ندارند، در صدد افزودن جنایتکاران گلبدینی و طالبی به خیل آنان برآمده است. این توطئه ها برای هزار و یکمین بار نشان میدهد که ابر قدرت امریکا آزاد ساختن افغانستان از چنگال وحوش طالبی و تامین حقوق زنان و ... نیامده بلکه به دنبال مقاصد اقتصادی و سیاسی - تسلط نفت و گاز آسیای مرکزی و محاصره چین و روسیه- است که برای تحقق این استراتژی میخواهد افغانستان را به مثابه یکی از پایگاه های نظامی اش در اختیار داشته باشد. "جنگ با تروریزم" و طالبان بهانه و پوششی برای توجیه اهداف مذکور میباشد.