اعلامیه «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» به مناسبت پانزدهمین سالگرد اشغال افغانستان توسط امریکا
۱۵سال قبل امریکا و متحدانش زیر نام «جنگ علیه تروریزم» مردم بی‌دفاع و مظلوم ما را مورد بمباران قرار داد. بدون شک اشغال نظامی امریکا صفحه جدیدی از درد، رنج و سیاهروزی را به روی ملت ما گشود و افغانستان در ورطه‌ی گند بنیادگرایی، زن‌ستیزی، فساد، نا‌امنی، فقر، بیکاری، تولید و قاچاق مواد مخدر، غارت داشته‌های ملی، مداخلات کشورهای منطقه و هزار و یک مصیبت دیگر غرق ماند.
در همان آوان که وحوش طالبی زیر ضربات «بی۵۲»های امریکایی فرار کردند و جنایت‌پیشگان جهادی نصب شده بر سرنیزه‌های سی.آی.ای. وارد کابل شدند، «راوا» پیشبینی‌ّهایی نمود که امروز بعد از یک و نیم دهه صحت آن‌ّها را مردم ما با صراحت مشاهده می‌کنند. ما طی درخواست عنوانی سازمان ملل در ۱۳نوامبر ۲۰۰۱ اظهار داشتیم: «عقب‌نشینی تروریستان طالبی از کابل می‌تواند یک تحول مثبت باشد اما ورود غارتگران و متجاوزان اتئلاف شمال به شهر خبر وحشتناک و تکاندهنده برای دو میلیون ساکنان کابل که هنوز زخمی‌های ناشی از سال‌های ۱۹۹۲ الی ۱۹۹۶ آنان التیام نیافته است، می‌باشد.» یک سال بعد از ۱۱ سپتامبر «راوا» طی اعلامیه‌ا‌ی به تاریخ ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۲ ابراز داشت: «کله‌پز برخاست، سگ جایش نشست!، امریکا به جای تروریست‌های طالبی تروریست‌های جهادی "ائتلاف شمال" را بر مسند قدرت نشاند.» این خیانت امریکا در برابر مردم افغانستان در کنار حمایت چهل ساله‌اش از بنیادگرایان افغانی نابخشودنی است.
ما از شروع معتقد بودیم که جنون زن‌ستیزی ستمگران طالبی و جهادی صرفا ناشی از تربیت و فکر غیرانسانی آنان نه بلکه از جهالت و بنیادگرایی مذهبی آنان آب می‌خورد و تا زمانی که این سیستم ضدانسانی پشتوانه و حمایت مالی و نظامی قدرت‌های امپریالیستی و دولت‌های مرتجع ایران و پاکستان و عربستان را با خود داشته باشد نه زن‌ستیزی دیوانه‌وار در سرزمین ما از ریشه‌کن می‌شود و نه جامعه‌ای مبتنی بر دموکراسی و عدالت و برابری در وطن ما بنا خواهد گردید. چنانچه در ۱۵ سال گذشته زنان افغان تحت حاکمیت امریکا و دولت دست‌نشانده آن هولناک‌ترین روزهای زندگی شان را سپری کردند. در هیچ دوره‌‌ای از تاریخ، افغانستان شاهد ستم و تجاوز جنسی، قتل زنان، مرگ و میر مادران در هنگام ولادت و انواع دیگر خشونت علیه زنان به این مقیاس فاجعه‌بار نبوده است. قتل وحشیانه فرخنده در محضر عام، سنگسار رخشانه، سوزانیدن زهرا، گردن بریدن تبسم، تجاوز جنسی به بشیره، صایمه، شکیلا و ده‌ها تن دیگر کافیست تا شدت و هیبت جنایت علیه زنان را در این سرزمین اشغال‌شده توسط امریکا و ناتو و سگان زنجیری طالبی و جهادی شان هواید سازد.
امریکا ظاهرا بخاطر سرکوب تروریستان و القاعده و انتقام خون حدود سه هزار شهروند امریکایی که در حادثه یازدهم سپتامبر کشته شدند به افغانستان و بعدا عراق، لیبیا، سوریه، یمن و... یورش برد و در مقابل هزار‌ها انسان بیگناه را در این نقاط به خاک و خون نشاند. از همه مهمتر خلاف ادعا و شعارهای عوامفریبانه‌اش نه تنها طالبان و القاعده را نابود و تضعیف نکرد که گروه به مراتب هارتر نظیر داعش را ایجاد، تجهیز و تسلیح نمود که امروز شهرهای اروپایی را نیز آماج حملات تروریستی قرار می‌دهند. پرواضح است که امریکا نه بخاطر انتقام خون قربانیان و حفظ جان دیگر شهروندانش بلکه به منظور اهداف شوم و توسعه‌طلبانه امپریالیستی خود جنگ را به این نقاط دنیا کشانیده است وطی یک ونیم دهه میلیون‌ها انسان را به قتل رسانید و صدها میلیون دیگر را بی‌خانمان و دربدر ساخت.
امروز در رقابت کم‌سابقه امریکا با حریفانی چون روسیه و چین، عملا جهان به سمت خطرناکی در حرکت است که با بروز هر جنگی، وطن ما با توجه به موجودیت پایگاه‌های جانیان امریکایی، یکی از نقاط شدیدا ضربه‌پذیر آن خواهد بود.
حال این نکته به همگان روشن است که طرف اصلی جنگ امریکا در یک و نیم دهه گذشته مردم بی‌دفاع و بیگناه افغانستان بوده است نه طالبان، القاعده و سایر تروریستانو یا متخلفان حقوق زنان. در همین شب و روز اگر از یک طرف سرجنایتکار گلبدین (که گذشته از سایر ددمنشی‌هایش رسما مسئولیت چندین حمله انتحاری را پذیرفته است) زیر نام صلح با «اعزاز و احترام» وارد حلقه خاینان و جلادان دولت پوشالی شد، از طرف دیگر تنها در ولسوالی اچین ولایت ننگرهار به بهانه سرکوب داعش و طالب، در بمباران طیاره‌های بدون سرنشین امریکا ۱۴ هموطنان بیگناه ما کشته و ده‌ها تن دیگر زخمی شدند.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» راسخانه بر آنست که تا حاکم بودن دولت دست‌نشانده و چاکران بنیادگرا و غیربنیادگرای‌شان در زیر سایه و حمایت اشغالگران امریکایی و متحدان، مردم ما روز خوشی نخواهد داشت. یگانه راه رهایی از چنگال هیولای اشغالگران و نظام فاسد شان آگاه و متحد شدن مردم ما می‌باشد. ملتی سربلند، آزاد و باحیثیت خواهد بود که سرنوشت‌اش را با دستان خودش رقم بزند نه اینکه جان‌کیری تعیین‌کننده مسیر حرکتش باشد.
جمعیت انقلابی زنان افغانستان (راوا)
۱۶میزان ۱۳۹۵ – ۷ اکتوبر ۲۰۱۶