مقدمه این مجموعه

دژخیمان مزدور، زن ستیز و مافیایی تبار طالبی كه ملا عمر خان شان با شب و روز خواب دیدن پیغمبران خدا می‌پنداشت مردم زجردیده‌ی ما را تا آخر در چنگال جنایت و جهالت و جنون خواهد فشرد، پیش از آنكه با قیام سرتاسری زن و مرد افغانستان به جزای اعمال شان برسند، توسط آفرینندگان خارجی خود واژگون شدند. ولی این هرگز به معنی پاره شدن زنجیرها بر دست و پای ملت اسیر ما نبود زیرا كه بر جای كله‌پز سگ نشست، قدرت به دست تبهكاران به مراتب ضدمردمی تر و بی‌ناموس تر و قومپرست تر «ائتلاف شمال» سپرده شد، ‌جنایتكارانی كه از ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۵ آزمایش خود را داده اند و هیچكس آنان را نخواهد بخشید. در سرزمین ما هنوز هر پرسشی را گلوله پاسخیست، هر لبخند جرم و هر عشق را سنگسار و هر آزادی را حجاب درمان است و شكم گرسنگانش را خاك صبح و شام. زیرا در این ماتم‌سرای سوخته با ناسور بنیادگرایی بر پیكرش، هنوز خاد جهنمی و خادیان پست و پلیدش ولی با قرآن و سجاده در دست، حاكمیت دارد. هنر و هنرمندان وطندوست در این لانه اسامه‌ها و جیره‌خواران تروریست طالبی و جهادیش كماكان با تیغ جنایتكاران دینی مواجه بوده و پامال، فاسد و ملوث می‌شوند. «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) كه در گذشته هم به رغم تهدیدها و ترور و بچه‌ترسانكهای بربرهای طالبی و برادران جهادی شان، تعدادی كاست های هنری را به مردم آزادیخواه پیشكش داشته بود، اینك مجموعه‌ای دیگر از سرودهای میهنی و انقلابی را به عنوان ادای سهمی كوچك در پیكار ضد بنیادگرایی به كلیه رزمندگان راه دموكراسی و عدالت اجتماعی تقدیم می‌دارد. كمیته فرهنگی و هنری جمعیت انقلابی زنان افغانستان سنبله ۱۳۸۱ ( اكتوبر ۲۰۰۲)